ខ្ញុំបានសន្យាជាមួយសមាជិកគ្រួសាររបស់ខ្ញុំដែលនៅរស់រានមានជីវិតនៅហ្គាហ្សាថា ខ្ញុំនឹងធ្វើអ្វីគ្រប់យ៉ាងតាមលទ្ធភាពដែលខ្ញុំមានដើម្បីតស៊ូមតិជំនួសពួកគេ។
នៅរដូវស្លឹកឈើជ្រុះឆ្នាំ២០២៣ ខ្ញុំនៅតែរំជួលចិត្តពីការស្លាប់របស់មីងជាទីស្រលាញ់របស់ខ្ញុំ An’am និងបងប្អូនជីដូនមួយរបស់ខ្ញុំ Hani, Wafaa និង Hoda នៅក្នុងការវាយប្រហារតាមអាកាសរបស់អ៊ីស្រាអែលនៅតំបន់ហ្គាហ្សា ខ្ញុំបានសម្រេចចិត្តប្តឹងរដ្ឋបាលរបស់លោក Biden ជុំវិញភាពស្មុគស្មាញពាក់ព័ន្ធនឹងយុទ្ធនាការយោធាដ៏ឃោរឃៅរបស់អ៊ីស្រាអែលនៅតំបន់ហ្គាហ្សា។
នៅថ្ងៃទី២៦ ខែមករា នៅថ្ងៃដដែល តុលាការយុត្តិធម៌អន្តរជាតិបានកាត់ក្តីថា អ៊ីស្រាអែលអាចមានទោសពីបទប្រល័យពូជសាសន៍នៅហ្គាហ្សា ខ្ញុំបានផ្តល់សក្ខីកម្មនៅក្នុងតុលាការរួមជាមួយដើមបណ្តឹងជនជាតិអាមេរិក-ប៉ាឡេស្ទីន និងប៉ាឡេស្ទីនជាច្រើននាក់ទៀតនៅហ្គាហ្សា។ ដើមបណ្តឹងរបស់ខ្ញុំរួមមាន អង្គការសិទ្ធិមនុស្ស ការពារកុមារអន្តរជាតិ-ប៉ាឡេស្ទីន និងអាល់ហាក ព្រមទាំង Ahmed Abu Artema បណ្ឌិត Omar Al-Najjar និងអ្នកដទៃទៀត ហើយយើងទាំងអស់គ្នាត្រូវបានតំណាងដោយមជ្ឈមណ្ឌលសិទ្ធិរដ្ឋធម្មនុញ្ញ។
ប្រាំថ្ងៃបន្ទាប់ពីខ្ញុំបានផ្តល់សក្ខីកម្ម ចៅក្រមដែលត្រូវបានតែងតាំងនៅជំនាន់លោក George W. Bush គឺលោក Jeffrey White បានរកឃើញថាវាអាចទៅរួចដែលអ៊ីស្រាអែលកំពុងប្រព្រឹត្តអំពើប្រល័យពូជសាសន៍។ ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយ លោកបានសម្រេចចិត្តថា លោកគ្មានសិទ្ធអំណាចណាដើម្បីពិនិត្យមើលការសម្រេចចិត្តពាក់ព័ន្ធនឹងគោលនយោបាយការបរទេសរបស់សហរដ្ឋអេមេរិក ដោយលោកលើកឡើងថា
វាជាការសម្រេចចិត្តដ៏លំបាកបំផុតដែលលោកពុំធ្លាប់បានជួបពីមុនមក។
លោកបានសរសេរនៅក្នុងសេចក្តីសម្រេចរបស់គាត់ថា «វាជាកាតព្វកិច្ចរបស់បុគ្គលគ្រប់រូបក្នុងការប្រឈមមុខនឹងបញ្ហានៅហ្គាហ្សា ប៉ុន្តែវាក៏ជាកាតព្វកិច្ចរបស់តុលាការនេះផងដែរក្នុងការស្ថិតនៅក្នុងដែនកំណត់ និងដែនកំណត់នៃដែនសមត្ថកិច្ចរបស់ខ្លួន» ហើយ «មានករណីដ៏កម្រមួយចំនួនដែលមិនអាចចេញជាលទ្ធផលពីតុលាការនេះបាន។ នេះជាករណីមួយក្នុងចំណោមករណីទាំងនោះ»។
បណ្តឹងឧទ្ធរណ៍នេះត្រូវបានគេគ្រោងនឹងបើកសវនាការនៅថ្ងៃទី ១០ ខែមិថុនា។
ទោះបីជាខ្ញុំបានដឹងថាករណីនេះនឹងក្លាយជាសមរភូមិដ៏ក្ដៅកកុកមួយ ខ្ញុំនឹងចូលខ្លួនដើម្បីធ្វើកំណត់ហេតុនៃការសម្លាប់ដ៏គួរឱ្យរន្ធត់របស់អ៊ីស្រាអែលចំពោះគ្រួសាររបស់ខ្ញុំ ការផ្លាស់ទីលំនៅ ការបណ្តេញចេញពីទីជម្រក និងការអត់ឃ្លាននៃសមាជិកដែលនៅរស់រានមានជីវិត ការបំផ្លិចបំផ្លាញដោយចេតនានៃស្រុកកំណើតរបស់ខ្ញុំ និងអ្វីៗដែលទ្រទ្រង់ជីវិតនៅទីនោះ និងការសម្លាប់ប្រល័យជាតិសាសន៍លើប្រជាជនរបស់ខ្ញុំ។
ខ្ញុំផ្តល់សក្ខីកម្មដោយសារខ្ញុំបានសន្យាជាមួយសមាជិកគ្រួសាររបស់ខ្ញុំដែលនៅរស់រានមានជីវិតនៅហ្គាហ្សាដែលកំពុងស៊ូទ្រាំនឹងភាពវេទនាដែលរកពាក្យបរិយាយពុំបាន ថាខ្ញុំនឹងធ្វើអ្វីគ្រប់យ៉ាងតាមលទ្ធភាពរបស់ខ្ញុំដើម្បីតស៊ូមតិជំនួសពួកគេ ហើយដោយសារតែវាជាបុព្វសិទ្ធិរបស់ខ្ញុំ ប៉ុន្តែក៏ជាកត្តាចាំបាច់ខាងសីលធម៌របស់ខ្ញុំផងដែរ ក្នុងនាមជាមនុស្សជាតិ និងក្នុងនាមជាជនជាតិអាមេរិក និងប៉ាឡេស្ទីន ដែលរស់នៅក្នុងប្រទេសដែលផ្តល់ជំនួយ និងលុបបំបាត់អំពើប្រល័យពូជសាសន៍។
នៅក្នុងសវនាការ ចៅក្រម លោក White បានលើកឡើងពីភាពធ្ងន់ធ្ងរនៃបញ្ហានេះ បានផ្តល់សក្ខីកម្មដោយមិនមានការរំខានដល់ខ្ញុំ និងអ្នកដទៃ។ ហើយគាត់បានបដិសេធរាល់ការជំទាស់ដោយមេធាវីការពារក្តីចំពោះសក្ខីកម្មរបស់អ្នកជំនាញពីឧក្រិដ្ឋកម្មប្រល័យពូជសាសន៍ដែលត្រូវបានកត់សម្គាល់ និងលោក Barry Trachtenberg ដោយបញ្ជាក់ថាសកម្មភាពរបស់អ៊ីស្រាអែលនៅហ្គាហ្សា គឺស្មើនឹងឧក្រិដ្ឋកម្មប្រល័យពូជសាសន៍។ នៅពេលគាត់បូកសរុបការកាត់ក្តីនេះ លោកបានបញ្ចប់ដោយសម្លឹងមើលមុខយើងម្នាក់ៗ ហើយប្រាប់យើងថាយើងត្រូវបានគេមើលយល់ និងបានឮ។ វាបង្ហាញពីភាពអើពើដ៏សំខាន់មួយដោយឥស្សរជន
មួយរូបនៅក្នុងរដ្ឋាភិបាល ខណៈពេលដែលលោកប្រធានាធិបតី Biden បានបដិសេធអំពីការស្លាប់ និងការឈឺចាប់របស់យើង និងជំនួយវិញក្នុងការយល់ព្រម និងបំភ្លៃព័ត៌មានមិនពិតរបស់អ៊ីស្រាអែលដែលកំពុងឆាបឆេះ និងផ្ដល់ភ្លើងបៃតងពាក់ព័ន្ធនឹងការសម្លាប់ប្រល័យពូជសាសន៍នេះ។
ខណៈពេលដែលសំណុំរឿងឈានទៅដល់ការប្តឹងឧទ្ធរណ៍ វានៅតែមានសារៈសំខាន់ និងជាប្រវត្តិសាស្ត្រក្រោមហេតុផលមួយចំនួន។ ជាដំបូង និងសំខាន់បំផុត វាជាលើកដំបូងហើយដែលប្រធានាធិបតីអាមេរិកដែលកំពុងកាន់អំណាចត្រូវបានគេរកឃើញថាកំពុងផ្តល់ការគាំទ្រសម្រាប់អ្វីដែលចៅក្រម White ហៅថា «ករណីដែលអាចជឿជាក់បានជាអំពើប្រល័យពូជសាសន៍» និងការឡោមព័ទ្ធដោយយោធាដែលមាន
«គោលបំណងដើម្បីលុបបំបាត់ជាតិសាសន៍មួយទាំងមូលតែម្ដង»។ នៅក្នុងសេចក្តីសម្រេចរបស់លោក ចៅក្រម White បានអង្វរជនជាប់ចោទ តួយ៉ាងប្រធានាធិបតី Biden រដ្ឋលេខាធិការ Antony Blinken និងរដ្ឋមន្ត្រីការពារជាតិ Lloyd Austin ពិនិត្យមើលលទ្ធផលនៃ «ការគាំទ្រ» និងអនុវត្តការការពារសិទ្ធិមនុស្ស។
ករណីនេះក៏ជាលើកទីមួយដែរ ដែលតុលាការអាមេរិកបានស្តាប់សក្ខីកម្ម «មិនចម្រូងចម្រាស» យ៉ាងទូលំទូលាយ ដែលលើកឡើងដោយជនជាតិប៉ាឡេស្ទីនអំពី Nakba (មហន្តរាយ) ពាក្យដែលប៉ាឡេស្ទីនប្រើដើម្បីពិពណ៌នាអំពីការបណ្តេញចេញពីប្រទេសកំណើតរបស់ពួកគេដោយបង្ខំក្នុងអំឡុងពេលបង្កើត រដ្ឋ
អ៊ីស្រាអែលក្នុងឆ្នាំ១៩៤៨ និងអំពីអ្វីដែលយើងហៅថា Nakba ដែលកំពុងបន្តនៅហ្គាហ្សា។
រដ្ឋបាលលោក Biden បានបន្តប្រកែកថា តុលាការសហព័ន្ធមិនមានយុត្តាធិការក្នុងការត្រួតពិនិត្យបញ្ហាគោលនយោបាយការបរទេសទេ។ គេក៏បន្តទទូចថាខ្លួនមិនទទួលខុសត្រូវចំពោះការខូចខាតណាមួយដែលបានធ្វើឡើងចំពោះជនស៊ីវិលស្លូតត្រង់នៅតំបន់ហ្គាហ្សា និងបានបន្តការពារអ៊ីស្រាអែលថាមិនបានប្រព្រឹត្តអំពើប្រល័យពូជសាសន៍នៅក្នុងតំបន់ហ្គាហ្សានោះទេ។
ផ្ទុយទៅវិញ រដ្ឋបាលលោក Biden បានបន្តផ្តល់សព្វាវុធ និងផ្តល់ថវិកាដល់យោធារបស់អ៊ីស្រាអែល (បរិមាណនៃគ្រាប់បែកដែលបានទម្លាក់លើហ្គាហ្សាឥឡូវនេះបានលើសពីចំនួនដែលបានទម្លាក់លើទីក្រុង Dresden ទីក្រុងឡុងដ៍ និងទីក្រុងផ្សេងទៀតក្នុងកំឡុងសង្គ្រាមលោកលើកទី២ តាមការប៉ាន់ស្មានមួយចំនួន) ហើយគេបានទទូចលើការផ្តល់នូវការគាំទ្រផ្នែកការទូត និងនយោបាយដែលមិនផ្លាស់ប្តូរដោយ
ការវេតូលើដំណោះស្រាយបទឈប់បាញ់របស់អង្គការសហប្រជាជាតិ និងបានហៅការស្នើសុំដីកាចាប់ខ្លួនរបស់ ICC លើមេដឹកនាំអ៊ីស្រាអែលថា «គួរឱ្យស្អប់ខ្ពើម» ខណៈដែលអ៊ីស្រាអែលបានប្រព្រឹត្តឧក្រិដ្ឋកម្ម
សង្គ្រាមធ្ងន់ធ្ងរ។
ពួកគេនៅតែបន្តគាំទ្រ សូម្បីតែនៅពេលដែលអ៊ីស្រាអែលបានបំពានលើលក្ខខណ្ឌដ៏កម្រដែលរដ្ឋបាលបានប៉ុនប៉ងដាក់លើការវាយលុករបស់អ៊ីស្រាអែល។ កាលពីពាក់កណ្តាលខែឧសភា លោក Biden បានបន្តការលក់សព្វាវុធចំនួន ១ ពាន់លានដុល្លារទៅឱ្យអ៊ីស្រាអែល បន្ទាប់ពីខ្លួនលោកផ្ទាល់បាននិយាយថា អ៊ីស្រាអែលបានចូលរួមក្នុង «ការទម្លាក់គ្រាប់បែកមិនរើសមុខ» ហើយអាវុធរបស់អាមេរិកត្រូវបានប្រើប្រាស់ដើម្បីសម្លាប់ជនស៊ីវិលនៅតំបន់ហ្គាហ្សា។
ក្នុងនាមយើងជាប្រជាពលរដ្ឋសាមញ្ញ យើងមានការងឿងឆ្ងល់ថា តើយើងអាចរក្សាប្រព័ន្ធដែលអនុញ្ញាតឱ្យរឿងនេះកើតឡើងដោយការទទួលខុសត្រូវឬយ៉ាងណា ប្រសិនបើពួកគេមានសិទ្ធិហួសពីការត្រួតពិនិត្យរបស់តុលាការទៅហើយ។
ក្នុងនាមខ្ញុំជាជនជាតិប៉ាឡេស្ទីន ខ្ញុំតស៊ូដើម្បីថ្លឹងថ្លែងការស្អប់ខ្ពើម និងអសមត្ថភាពរបស់ថ្នាក់ដឹកនាំកំពូល ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាប្រាក់ពន្ធរបស់ខ្ញុំត្រូវបានប្រើប្រាស់ដើម្បីសម្លាប់សមាជិកគ្រួសាររបស់ខ្ញុំនៅហ្គាហ្សា ខ្ញុំនឹងធ្វើអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង ដើម្បីទាមទារឱ្យបញ្ចប់ភាពស្មុគស្មាញនៃរដ្ឋបាលនេះ នៅក្នុងអំពើប្រល័យពូជសាសន៍។
តុលាការ មានកាតព្វកិច្ចតាមរដ្ឋធម្មនុញ្ញដើម្បីស្តាប់ការអះអាងរបស់ខ្ញុំដែលថាមន្ត្រីជាន់ខ្ពស់របស់
សហរដ្ឋអាមេរិកបានបរាជ័យក្នុងការទប់ស្កាត់ និងមានការស្មុគស្មាញនៅក្នុងការប្រព្រឹត្តអំពើប្រល័យពូជសាសន៍ដែលកំពុងបន្តរបស់អ៊ីស្រាអែលនៅតំបន់ហ្គាហ្សា និងការបំផ្លិចបំផ្លាញដោយចេតនានៃសង្គមដែលមានឯកសារត្រឹមត្រូវបំផុតក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្រថ្មីៗនេះ។
ខ្ញុំចង់ជំរុញឱ្យពួកគេមើលឃើញថា ការបំពានច្បាប់ និងការផ្ដល់ជំនួយ និងអំពើប្រល័យពូជសាសន៍ មិនអាច និងមិនគួរមាននោះទេ ហើយវារិតតែមិនអាចជាផ្នែកមួយនៃគោលនយោបាយនោះឡើយ។